Bir Eşi Olmalı İnsanın !
Bakarken yüreğinin kabardığı,
Gözlerinden
gözlerine yüreğinin aktığı…
Aşık olduğu bir eşi olmalı!
Sabah gözlerini
açtığında, yanında olduğunu görüp,
Şükürler etmeli Yaradana.
Koklamalı
saçlarını uyuyan eşine şefkatle bakıp,
Usulca dokunmalı yüzüne.
Bir
eşi olmalı insanın!
Varlığını hissedebilmek için.
Parmakları titremeli,
incitirim korkusuyla.
Sürekli çağlayan bir pınar olmalı gönlü…
Kramplar
girmeli midesine,
Onsuzluk aklına geldikçe!
Bir eşi olmalı insanın!
Rüzgar O’nun kokusunu getirmeli,
Yağmur O’nun sesini.
Elleri yanmalı
ellerini tutabilmek için.
Akşam O’nu görecek diye, pırpır etmeli yüreği.
Kelebekler gibi olmalı insanın kalbi.
Ayakları birbirine dolaşmalı
heyecandan, eve dönerken eşi.
Beklemek asırlar gibi uzun gelmeli.
Gelişi
ile sonsuz bir nur dolmalı içine.
Bir eşi olmalı insanın!
Yüzüne
baktığında, konuşmadan anlamalı derdini,
Tasasını, öfkesini, sevincini,
coşkusunu…
Güven duymalı, her şeyiyle.
Başını göğsüne koyup huzurla
uyuyabilmeli,
Tüm düşüncelerinden arınmış olarak.
Babası, abisi,
arkadaşı, dostu, sırdaşı, anası, çocuğu olmalı…
Şımarabilmeli yanında.
Kıskanılmalı zaman zaman da…
Bir eşi olmalı insanın!
Sabah
yolcularken işine, içi acımalı,
Daha yollarken özlemeye başlamalı.
Seni
şimdiden özledim!!
Bir eşi olmalı insanın!
Akşam dönüşünü beklemeli
sabırsızlıkla.
Gözleri yollarda kalmalı
Ve kapıyı çalmadan açmalı…
Aşkla karşılamalı,
Hasretle sarılmalı boynuna,
Özlemle koklayıp
öpmeli,
Yıllarca uzak kalmışçasına!
Bir eşi olmalı insanın!
Her
günü bir başka güzel olmalı yaşamın,
Bir başka özel, bir başka soluklanmalı
her anında.
Verdiği hiçbir şeyin yeterli olmadığını düşünüp, kahrolmalı,
Daha fazla ne yapabilirim diye düşünmeli.
Bir eşi olmalı insanın!
Cennetten köşe almışçasına
Sevdiği, sakındığı, bakmaya kıyamadığı…
Her bir hücresinden aşkın fışkırdığı,
Çölde okyanusu yaşadığı bir eşi
olmalı insanın!
Ben seni ölene dek seveceğim boş laf !
Ben seni
sevdikçe ölmeyeceğim...
(CAN YÜCEL)